یکی از خصلتهایی که یا انسان را از درون ذوب می کند یا سبب می شود با کوچکترین مساله‌ای به مردم حمله کنیم، زودرنجی است. انسان زودرنج، بیش از هر کس، خودش را اذیت می کند، زیاد در فکر انتقام است و تا جایی که بتواند از موضوعات ریز و درشت، برداشت سوء می کند بر علیه خودش.
زودرنج رفیق ندارد (حدیث است ظاهرا) و اگر داشته باشد رفیقش ماندنی نخواهد بود چرا که دیر یا زود از او رنجیده می شود. انسان زودرنج زود ناراحت می‌شود چون توقعاتش زیاد است، چون ازخودمتشکر است، چون می‌خواهد همه او را دوست داشته باشند و هیچگاه از او انتقادی نشود. چون گمان می‌کند از دیگران خیلی بهتر است. چون از کودکی هرچه خواسته، پدر و مادر، به او نه نگفته‌اند و در عوض گفته‌اند چشم عزیزم، می‌خرم برات. چون از کودکی هرکاری خواسته کرده و والدین گفته‌اند آفرین پسر گلم، قربون دختر خوشگلم برم، دخترم خانومه، پسرم آقاست… اگر تو گوش همبازیش هم زده، مامان عزیزش به جای توبیخ، خندیده و گفته بچم از خودش دفاع میکنه… نمی دانند که با این روش دارند فرزندشان را برای مقابله با خودشان در آینده نزدیک تربیت می‌کنند.
زودرنج که باشی، اگر پدرت هم از روی دلسوزی به تو نصیحتی بکند، ناراحت می‌شوی. اگر معلمت به ارائه‌ی سمینارت اعتراضی بکند، عصبی می‌شوی و کارت به بیمارستان می‌کشد! (اتفاقی که ۱۰ روز پیش برای یکی از دانشجویان افتاد) زودرنج که باشی زود از پای درمی‌آیی.
زودرنجی، عیب است. عیب را باید اصلاح کرد، اصلاحش تمرین است. آنقدر باید خودت به خودت گیر بدهی که اشکال گرفتن دیگران برایت عادی شود. آنقدر باید به خودت تلقین کنی که عیبهایت زیاد است که به تدریج غرور کاذبت شکسته شود. این کار زمان می‌برد ولی بسیار باارزش است. من حدود ۱۰ سال پیش تجربه کرده ام و هنوز هم در حال تجربه ام!
از دیگران توقع نداشته باشید، لیکن بدانید که باید به توقعات دیگران احترام بگذارید. اگر کمی تفکر کنید خواهید دانست که توقع داشتن از دیگران خیلی منطقی نیست، بیشتر که فکر کنید می بینید اصلا معنا ندارد! چرا باید از دیگران توقع داشته باشیم که مثلا پولشان را به ما قرض دهند، مگر خودشان گرفتاری ندارند. چرا باید انتظار داشته باشیم در یادگیری درس کمکمان کنند، مگر کار مهمتری ندارند، چرا باید انتظار داشته باشیم که دیگران به ما سلام کنند (آنوقت آنها هم همین انتظار را می توانند داشته باشند)، چرا انتظار داشته باشیم که روز تولدمان عالم و آدم به ما پیامک بدهند، مگر ما که هستیم… و هزاران از این دست.
می گویید ما روز تولدشان را تبریک گفتیم، آنها هم باید بگویند، اما فکر که بکنید می بینید بایدی در کار نیست! شما می‌توانید تبریک نگویید اما نمی توانید بگویید چرا دیگران به من تبریک نگفتند! البته خوبش این است که همیشه تبریک بگویید ولی نه به این قصد که بعدا به شما تبریک بگویند! بلکه برای انجام دادن یک کار خوب،… برای خدا.
چند روزی باید روی این موضوع فکر کنید، اگر زودرنج هستید! البته اگر بدانید که زودرنج هستید. چون فرد زودرنج تا مدتها خبر ندارد که زودرنج است و گمان می کند دیگران دارند حرف مفت می زنند!
