ایام شهادت مولای متقیان امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام بر همه شیعیان و محبان اهل بیت تسلیت باد.

عمر آدمی، محدود است و عجیب این است که همین عمر محدود ما را به بهشت یا جهنمی خواهد برد که ابدی است. می گویند سرداری در مسیر رفتن به جنگ، در دل شب با سپاهیانش به منطقه ای رسید که پر از سنگهای عجیب بود. برخی سپاهیان گفتند، از این سنگها برداریم، برخی گفتند نه بارمان را سنگین نکنیم که زودتر به مقصد برسیم. از سردار پرسیدند تکلیف چیست؟ پاسخ داد: چه از این سنگها بردارید و چه برندارید، فردا که هوا روشن و چشمها بینا شود همه حسرت خواهید خورد. سپاهیان تعجب کردند و بالاخره عده ای هیچ برنداشتند، برخی یک مشت و عده ای هم کیسه و برخی دیگر تا آنجا که جا داشتند از سنگها برداشتند.

هوا که روشن شد، به سنگها نگاه کردند دیدن از قیمتی ترین یاقوتهای دنیاست. آنها که هیچ برنداشته بودند، گفتند ای کاش چیزی برداشته بودیم. این حکایت کافران است در روز قیامت که ترازوی اعمالشان خالی است (وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ ﴿٨﴾ فَأُمُّهُ هَاوِیَهٌ ﴿٩﴾ وَمَا أَدْرَ‌اکَ مَا هِیَهْ ﴿١٠﴾ نَارٌ‌ حَامِیَهٌ ﴿١١﴾)

آنها که کم برداشته بودند، در حسرت این بودند که چرا زیاد برنداشتند. آنها که زیاد هم برداشته بودند هر چند راضی بودند (فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ ﴿۶﴾ فَهُوَ فِی عِیشَهٍ رَّ‌اضِیَهٍ ﴿٧﴾) اما باز هم حسرت می خوردند که کاش زیادتر بر می داشتیم (یَوْمَ یَجْمَعُکُمْ لِیَوْمِ الْجَمْعِ ۖ ذَٰلِکَ یَوْمُ التَّغَابُنِ)

این داستان شاید واقعیت نداشته باشد، اما به خوبی وضعیت انسانها را در روز قیامت نشان می دهد. حال سوال اینجاست که چه کنیم که حداکثر استفاده را از ثانیه های عمرمان انجام دهیم؟

و نکته مهمتر اینکه در شبهایی مثل شب قدر که باید کوله بارمان را سنگین کنیم، انجام چه اعمالی بهتر است؟ آیا در مسجد حضور پیدا کنیم و یکی دو ساعت دعای جوشن بخوانیم و یکی دو ساعت سخنرانی گوش دهیم و بعدش یک ساعت صرف قرآن سر گذاشتن کنیم؟ یا در خلوت خودمان، ادعیه وارده را بخوانیم و به نماز خواندن بپردازیم؟ واقعا سوال سختی است و البته من پاسخ مطمئنی ندارم اما حداقل احساسم این است که مراسمی که در مساجد برگزار می شود خیلی بهتر از این باید باشد. در شکل فعلی اصلا فرصتی به مستمعین داده نمی شود که برای خودشان خلوت کنند و اگر نمی شود ۱۰۰ رکعت لااقل ۱۰ رکعت نماز هم بخوانند و با خدا مناجات کنند. در حال حاضر، غالب سخنرانها مدت طولانی به صحبتهایی می پردازند که نوعا تکراری است و جالب اینکه در همین سخنرانی هم یکی دو جمله را مرتب تکرار و تاکید می کنند. واقعا این اتلاف وقت مسلمانان است، ضمن اینکه افرادی که سالی ممکن است یکی دو شب به مسجد بیایند طاقت ۱.۵ ساعت سخنرانی ندارند. الان دوره مختصر و مفید گفتن است (این را البته بگویم که خودم بسیار اهل گوش دادن سخنرانی هستم و در usb ماشینم بیش از هر چیز سخنرانی است که یافت می شود!).

از همه مراسم که بگذریم، عجیب است که مراسم قرآن به سر گذاشتنی که اگر معمولی انجام شود، ۱۰ دقیقه هم طول نمی کشد، یک ساعت بندگان خدا را معطل می کنند و به هر امامی که می رسند یک مکثی می کنند یا یک روضه هم می خوانند! مگر قرار است در این شب دوپینگ کنیم؟ روضه و گریه خیلی خوب است، اما یک روضه ۱۰ دقیقه ای با شور و حال برای حضرت اباعبدالله الحسین در این شب کافی است. بنده و عموم بندگان خدا چقدر اشک داریم و چقدر حوصله؟

من اگر مسئول برگزاری مراسم باشم، به جای دعای جوشن که در این شبها وارد نشده و جایش در اوایل ماه مبارک رمضان است، بخشهایی از دعای ابوحمزه را می خواندم. آن هم نه با این قرائتی که دوستان می خوانند که دعا را دوبرابر مدت واقعی طول می دهند و باز بندگان خدا را خسته می کنند. به جای یکی دو ساعت سخنرانی، ۳۰ دقیقه سخنرانی می گذاشتم و از روحانی تقاضا می کردم در مورد مسائلی که مردم به آن مبتلا هستند حرف بزند و از بحثهای فلسفی اجتناب کند. مثلا دیشب این روحانی معروف، بحث اصلی اش این بود که باید از دنیا بزرگتر شویم و از بهشت هم بالاتر رویم و فقط عاشق خدا باشیم. این حرف خوبی است ولی اگر می گفت مَن یَرحم تُرحم کسی که رحم کند به او رحم خواهند کرد، و حرفهایی از این دست که نیاز الان ماست، خیلی بهتر بود! حتما یک ساعت در بین مراسم به بندگان خدا فرصت استراحت و تفکر و مرور اعمال گذشته و مناجات با خدا و نماز خواندنی که اینقدر در این شبها تاکید شده است را می دادم. الان مساجد طوری است که شما نمی توانی بلند شوی و چند رکعت نماز بخوانی چون صدای بلندگو یک دقیقه هم قطع نمی شود و دغدغه مردم هم این شده که آقا دارند ضبظ تلویزیونی می کنند، بلند نشو که تصویر خوبی ندارد! قرار است شبکه یک پخش کند؛ می خواهم صد سال پخش نکند، مگر برای تلویزیون آمده ایم یا برای رسیدن به خدا.

در نهایت هم با توجه به اینکه زیارت امام حسین هم در این شب وارد شده است، یک زیارت عاشورا برگزار می کردم و با اجرای سریع مراسم قرآن به سر مردم را نگران رسیدن به سفره سحری نمی گذاشتم. نظر شما چیست؟