۱۴ ماه قبل به منظور تایپ و تکمیل کردن رساله ام از کار شرکتی استعفا دادم به این امید که به زودی دفاع می کنم و این دلخوشی که (آقای رئیس) به من گفته بودند اگر بیای دانشگاه تدریس کنی، خیلی زود حکم شما را می زنیم. استعفا دادم و ضمن نوشتن رساله، همکاری ام را با دانشگاه صنعتی شاهرود شروع کردم. ترم اول به سختی فراوان گذشت: برو شاهرود، بیا تهران، برو مشهد، بیا شاهرود، گاهی هم برو خضری (با زن و فرزند تازه متولد شده). ترم دوم که از رساله ام دفاع کرده بودم و ساکن شاهرود شدیم کار سخت تر هم شد. قصد داستانسرایی ندارم، ۱۴ ماه طول کشید که حکم مرا بزنند و تازه متوجه شدم که خیلی زود یعنی چی؟ ۱۴ ماه بدون مستمری! تصور کنید ماهانه ۴۰۰ هزار تومان (کرایه خانه + اقساط وامهای ازدواج) از جیب مبارک باید بدهید در حالیکه دریافتی مستمری ندارید! احتمالا خدا و پیغمبر رو کافر می شید! با این حال در همین ایام بحرانی برخی با ایمیل و جی میل! گفتند نکنه از سیب زمینیهای دولت به تو هم رسیده که طرفداری از دولت می کنی!
در هر صورت خدا را شکر، امروز بعد از یک سال و دوماه، مستمری برقرار شد.
