دوستت دارم! علی جان

عید غدیر خم مبارک باداین داستان را یکی از همکاران برایم فرستاد:
تابستون یکی از دوستان صمیمیم از تهران با خانوادش اومدن مشهد چند روزی خونمون موندن وقتی  تصمیم گرفتن برگردن شهرشون و حدودا ساعت یازده صبح بود که زدن به جاده و رفتن.
بعد از یک ساعت بهش زنگ زدم گفتم کجایی؟ گفت حدودا ۵۰ کیلومتر از شهر خارج شدم و دارم میرم سمت تهران و ان شاالله فردا می رسیم  تهران.
بهش گفتم همین الان برگرد که کار مهمی باهات دارم.
گفت چه کار مهمیه مگه؟ گفتم خیلی مهمه تو فقط برگرد تا بهت بگم،
گفت خب تلفنی بگو آخه هوا خیلی گرمه و حوصله برگشتن ندارم در ضمن تهران کارای مهمی دارم که باید فردا بهشون  رسیدگی کنم.
گفتم نه نمیشه همین الان برگرد گفت خب بعدا بگو
منم پامو کرده بودم توی یه کفشو می گفتم نه نمیشه باید برگردی
اون بی چاره هم توی اون هوای گرم با ماشین بدون کولر و مدل پایینش دوباره برگشت و اومد خونمون.
وقتی منو دید خیلی مشتاق بود که این کار بزرگ بهش بگم و منم با همه وجودم بهش گفتم *دوستت دارم!*
ولی نمی دونم چرا مثل دیوونه ها نگاهم کرد و با نهایت عصبانیت بهم گفت: همین؟ منم گفتم: آره! گفت: تو که قبلا هم بهم اینو گفته بودی؟
گفتم خب الان رسمی تر گفتم دیگه!
خیلی ناراحت شد که این همه راه کشوندمش تا فقط بهش بگم دوستت دارم. خانوادش که می خواستن منو خفه کنن ولی باور کنید دوست داشتم جلوی همه بهش بگم دوستت دارم.

واسه هرکسی این جریانو تعریف کردم بهم گفت: کارت اشتباه و از عقل به دور بوده نظر شما چیه؟

اره اگه حقیقت و بخواید هیچ عقل سالمی اینو قبول نمی کنه که من این دوستم و خانوادشو توی این گرما اذیت کنم تا فقط بهش بگم دوست دارم… پس چطور حرف اهل سنت و باور کنیم که می گن پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله در غدیر خم ۱۲۰ هزار نفر و توی صحرا و زیر نور افتاب سه روز نگه داشت و اخرش به حضرت علی علیه السلام فرمود: علی جان من تو رو دوست دارم! و علی أبن أبی طالب دوست من است!

من که عقلم قبول نمی کنه

اَلْحَمْدُ لِلّهِ الّذى جَعَلَنا مِنَ الْمُتَمَسِّکینَ بِوِلایَهِ اَمیرِالْمُؤْمِنینَ وَالاْئِمَّهِ عَلَیْهِمُ السَّلامُ

Share

سخنان اصحاب صحیفه (و سقیفه) هنگام مرگ

عید بزرگ غدیر خم، عید ولایت بر همه پیروان اهل بیت (علیهم السلام) مبارک باد.

به امید روزی که سایر مسلمانان هم دل به دریای تحقیق زده و از فیض عظیم ولایت بهره‌مند شوند. دوستان و برادران اهل سنت، اگر واقعیتهای نهفته در شیعه شدن علمای زنده‌ی خودشان مثل دکتر تیجانی سماوی و دکتر عصام عماد را نمی پذیرند، لااقل داستان شیعه شدن هانری کوربن فرانسوی که ابتدا مسیحی بود را بخوانند که چگونه از راه عقل به حقانیت شیعه پی می برد:

به عقیده من، مذهب تشیع تنها مذهبی است که رابطه هدایت الهی را میان خدا و خلق برای همیشه نگه داشته، پیوسته ولایت را زنده و پا برجا می‌دارد… به اعتقاد من، تمامی ادیان حقیقتی را دنبال می‌نمایند؛ اما تنها مذهب تشیع است که به این حقیقت لباس دوام و استمرار پوشانیده و معتقد است که این ویژگی میان عالم انسانی و الوهی برای همیشه باقی است. این نظر من است؛ آیا شما نیز این گونه فکر می‌کنید… من به خاطر بحث درباره شیعه و رسیدن به حقایق این مذهب، نزدیک بود پست تحقیقاتی خود را در دانشگاه سوربن از دست بدهم.

بررسی لحظه‌ی احتضار مخالفان ولایت

و اما یکی از رازهای خلقت که هنوز علم مادی غرب در آن حیران مانده لحظه‌ی احتضار است، آنگاه که پرده‌ها کنار می رود و چیزهایی می‌بینیم که قبلا نمی‌دیده‌ایم. بررسی لحظات مرگ افراد مهم، نکات جالب و آموزنده‌ای دارد. جناب سلیم بن قیس، نویسنده‌ی اولین کتاب تاریخ اسلام (فردی که هنگام وفات پیامبر ۱۲ ساله بود) لحظات احتضار اصحاب صحیفه، که اکثرا در سقیفه هم حاضر بودند، را ثبت کرده است. اصحاب صحیفه، آقایانی هستند که در روز غدیر پای صحیفه‌ای را امضاء کردند که بعدا در بین شیعیان به صحیفه ملعونه شناخته شد.

توصیه می‌کنم در حد پنج دقیقه وقت بگذارید و ادامه این پست را مطالعه فرمایید. قصد من از این نوشتار، جریحه دار کردن احساسات برادران اهل سنت نیست، که بیدار کردن وجدان آنها و لااقل برانگیختن آنها برای تحقیق در این باره است.

محتوای زیر را می‌توانید در کتاب اسرار آل محمد ترجمه محمد اسکندری انتشارات آرام دل ص ۲۷۸ یا ترجمه‌ی موجود در نرم افزار جامع الاحادیث نور ۳.۵ ص ۴۹۷ بیابید.

سخنان معاذ بن جبل هنگام مرگ‏

ابان می‌گوید: از سلیم بن قیس شنیدم که مى‏‌گفت: از عبد الرحمن بن غنم ازدى ثمالى- پدرزن معاذ بن جبل که دخترش همسر او بود- و فقیه‏‌ترین اهل شام و پرتلاش‌‏ترین ایشان بود، شنیدم که گفت:

معاذ بن جبل به مرض طاعون از دنیا رفت‏. روزى که مُرد نزد او حاضر بودم، در حالى که مردم به طاعون مشغول بودند. وقتى به حال احتضار افتاد در خانه کسى جز من نزد او نبود و این در زمان حکومت عمر بن خطاب بود، از او شنیدم که مى‏گفت: واى بر من! واى بر من! واى بر من! واى بر من! با خود گفتم: گرفتاران به مرض طاعون هذیان مى‏‌گویند و حرف مى‏‌زنند و سخنان عجیب مى‏‌گویند! لذا به او گفتم: خدا تو را رحمت کند، هذیان مى‏‌گویى؟ گفت: نه! گفتم: پس چرا صداى واى بر من بلند کرده‏‌اى؟ گفت: بخاطر قبول ولایت دشمن خدا بر علیه ولىّ خدا! گفتم: چه کسى؟ گفت: قبول ولایت دشمن خدا عتیق (ابوبکر) و عمر بر ضد خلیفه و وصى پیامبر على بن ابى‌طالب.

گفتم: هذیان مى‏‌گوئى؟! گفت: اى ابن غنم، به‌خدا قسم هذیان نمى‏‌گویم. این پیامبر و على بن ابى طالب هستند که مى‏‌گویند: اى معاذ بن جبل، بشارت باد به آتش! تو و اصحابت را که گفتید: «اگر پیامبر از دنیا رفت یا کشته شد خلافت را از على منع مى‏‌کنیم که هرگز به آن نرسد»، تو و عتیق و عمر و ابو عبیده و سالم‏.

گفتم: اى معاذ، این چه زمانى بود؟ گفت: در حجه الوداع، که گفتیم: «بر ضد على یکدیگر را کمک مى‏‌کنیم که تا ما زنده‌‏ایم به خلافت دست نیابد». وقتى پیامبر از دنیا رفت به آنان گفتم: «من از جهت قوم خود، انصار شما را کفایت مى‏کنم، شما هم از جهت قریش مرا کفایت کنید». سپس در زمان پیامبر، بشیر بن سعید و اسید بن حضیر را به آنچه معاهده کرده بودیم دعوت کردم، و آن دو بر سر این با من بیعت کردند.
گفتم: اى معاذ، حتما هذیان مى‏‌گوئى؟ گفت: «صورتم را بر زمین بگذار»، و همچنان صداى واى و ویل بلند کرده بود تا از دنیا رفت.

سخنان ابو عبیده جراح و سالم هنگام مرگ‏

سلیم مى‏‌گوید: ابن غنم به من گفت: به خدا قسم این حدیث را قبل از تو هرگز براى کسى جز دو نفر نگفته‏‌ام، چرا که از آنچه از معاذ شنیدم وحشت کردم‏.

ابن غنم گفت: بعد به حج رفتم و با کسى که در مرگ ابو عبیده جراح و سالم مولى ابى حذیفه‏ حضور داشته ملاقات کردم و گفتم: مگر سالم در روز جنگ یمامه کشته نشد؟ گفت: بلى، ولى او را از میدان جنگ حمل کردیم در حالى که هنوز رمقى داشت.

ابن غنم گفت: هر کدام از آن دو، مثل آن را عینا براى من نقل کردند، نه زیاد کردند و نه کم که ابو عبیده و سالم هم (هنگام مرگ) مانند معاذ سخن گفته‏‌اند.

سخنان ابو بکر هنگام مرگ‏

ابان مى‏گوید: سلیم گفت: این سخنان ابن غنم را به طور کامل براى محمّد بن ابى بکر نقل کردم. او گفت: سرّ مرا کتمان کن، من هم شهادت مى‌دهم که پدرم هنگام مرگش مثل آنان سخن گفت. عایشه (در آنجا) گفت: پدرم هذیان مى‏‌گوید! [برای خواندن ماجرای مفصل‌تر به اصل کتاب ص ۲۸۱ مراجعه کنید]

سخنان عمر هنگام مرگ‏

محمّد بن ابى بکر گفت: در زمان حکومت عثمان با عبداللَّه بن عمر ملاقات کردم، و آنچه پدرم هنگام مرگ گفته بود براى او نقل کردم و از او عهد و پیمان گرفتم که سرّ مرا کتمان کند.

پسر عمر به من گفت: «تو هم سر مرا کتمان کن. به خدا قسم پدر من هم مثل سخن پدر تو را بدون کم و زیاد گفت»! سپس عبد اللَّه بن عمر سخن خود را ترمیم کرد و ترسید به على بن ابى طالب علیه السّلام خبر دهم چرا که محبت من نسبت به آن حضرت و ارتباط شدیدم را مى‌‏دانست. لذا گفت: پدرم هذیان مى‏‌گفت.

نکته آخر

متاسفانه برخلاف تشیع که به ندرت کتابی را ضالّه می‌خوانند و کتابهای فقه و حدیث اهل سنت را در حوزه‌های علمیه بررسی می‌کنند، عامّه‌ی برادران اهل سنت، خود را از خواندن کتابهای شیعه محروم کرده‌اند توجیه ساده‌ای دارند که این کتابها ضالّه است و در برخورد با مسئله‌ی به این مهمی که زندگی ابدی آخرت را تحت تاثیر قرار می‌دهد به سادگی صورت مسئله را حذف می‌کنند.

Share