مقایسه تولید علم: امروز و دیروز

دیروز دانشمند به دنبال حل یکی از مشکلات بشر و یا رفع یکی از نیازهای بشر دست به تحقیق و آزمایش می زد و در نهایت علمی تولید می شد

امروز دانشمندان، که روز به روز و بر طبق یک منحنی نمایی بر تعدادشان افزوده می شود، برای کسب مدارک بهتر و رفاه بیشتر ( ـِ خودشان) دست به تولید علم می زنند.

علم دیروز مفید بود، هم برای عالم هم برای دیگران. هم دانشمند از درون راضی می شد هم مردم دعای خیری نثارش می کردند.

علم امروز عمدتا مفید نیست، کپی ای است از علم دیگران برای ارتقاء شخص دانشمند.

دیروز دانشمندان، در شأن خود نمی دیدند که تقلب کنند و یا کار و اندیشه دیگری را به نام خود ثبت کنند، امروز لیکن این امریست طبیعی و جالب تر اینکه همین دانشمندان هم صدایشان درآمده است!

دیروز خروجی تحقیق، یک فن آوری یا اختراع بود، امروز لیکن یک مقاله کافیست! مهم نیست که محتوایش چیست، مهم نیست که فقط یک آلفایی، بتا شده است، مهم این است که مقاله تولید شده، آنهم از نوع علمی پژوهشی و ISI تا پژوهشگر ارتقاء یابد و چهره اش ماندگار شود و در طی ۴ سال ۴۰ بار تولید علم کند و دانشیار شود. دولت هم حمایت می کند، چون مراجع احمق و البته بین المللی ای راه افتاده است که هر سال تولید علم را می سنجند، از روی تعداد مقالات!

بس کنید این بازی اعداد را

Share

گاج بهتر است یا کانون فرهنگی آموزش!

در یکی دو دهه ی اخیر موسسات مختلف آموزشی مانند قلم چی (کانون فرهنگی آموزش)، آیندگان، گاج، اندیشمند، ماهان، پارسه و هزاران موسسه کوچک و بزرگ دیگر مثل علفهای هرز سر از گوشه و کنار ایران زمین برآورده اند. بر هیچ کس پوشیده نیست که یکی از پردرآمدترین مشاغل در کشور ما، تدریس خصوصی و تولید کتابهای کنکوری است. چیزی که عده ی زیادی از نخبگان کشور را جذب خود کرده است و متاسفانه فقط به خاطر یک مشت دلار… این روزها هر کانالی را که می زنم، یا تبلیغ گروه آموزشی جوکاره یا قلم چی یا علوی! واقعا تاسف برانگیز و اعصاب خرد کنه. به خاطر همین تصمیم گرفتم در مذمت این موسسات آموزشی که به نظر من از مشاغل کاذب و پردرآمد هستند مطلبی بنویسم.

دلیل موفقیت موسسات آموزشی خصوصی در چیست؟

فکر نمی کنم در هیچ کشور پیشرفته ای (به استثنای ایران!) آموزش خصوصی بیش از تولید و اشتغال در صنعت درآمد داشته باشد. دلیل این امر چیست؟

۱- اولین و مهمترین دلیل، فرهنگی است؛ متاسفانه در کشور ما سنت شده که هر که مدرکش به، کلاسش بیشتر. یعنی از روزی که بچه به دنیا میاد، پدر و مادر به فکر کنکورش هستند: در مهد کودک هم که می خواهند ثبت نام کنند از مسئولش می پرسند که آیا در اینجا نکات تستی هم آموزش داده می شود یا خیر. اصولا انسانهایی که در ایران متولد می شوند محکوم به دانشگاه رفتن هستند و والدین محترم برای اینکه حداقل چشم همسایگان و آشنایان را درآورند تلاش می کنند که فرزندشان تا جای امکان درس بخواند تا در کنکور رتبه دو سه رقمی کسب کند و در این راستا نباید دست به سیاه و سفید بزند. اینجاست که دانش آموز بدبخت باید به موسسه گاج و علوی و امثال آن مراجعه کند و هی پول به جیب آنها بریزد و وقت گرانبهای خود را به نوعی تلف کند!

۲- دومین دلیل، فرهنگی-اقتصادی است؛ متاسفانه ۸۰-۹۰% ما ایرانیها به دنبال کسب یک شغل دولتی پردرآمد هستیم و حتی الامکان دوست نداریم خودمان اشتغال ایجاد کنیم یا به یک شغل خصوصی دل ببندیم. در همین راستا اصولا تا پایان تحصیلات، غیر از درس خواندن و احتمالا تحقیق کردن، چیز دیگری بلد نیستیم. دلیل این موضوع هم البته ناشی از بند فوق الذکر است، چرا که از کودکی در گوش ما خوانده اند که باید دکتر مهندس بشی یا که معلم بشی یا رئیس جمهور یا وزیر … در هر صورت هیچ وقت به کارآفرینی و نوآوری ترغیب نمی شویم.

۳- و اما سومین دلیل اقبال دانش آموزان به موسسات خصوصی؛ عدم اعتماد به نفس است. واقعیت این است که سوالات کنکور (مخصوصا از نوع کارشناسی) با تمام کبکبه و دبدبه اش خارج از کتب درسی نیست؛ یعنی حق ندارد که باشد. پس اگر دانش آموزی درس خودش را به خوبی یاد بگیرد چند صباحی را هم به تکنیکهای تست زنی وارد شود و سوالات چند دوره کنکور را با خودش حل کند، دیگر نباید مشکلی با کنکور داشته باشد. وقتی دانش آموز اعتماد به نفس نداشته باشد، مجبور است برای اینکه لااقل از نظر روحی ارضا شود به این موسسات مراجعه کند.

۴- و آخرین دلیل که متاسفانه باز هم گریبانگیر خیلی از دانش آموزان است، رقابت و چشم و هم چشمی در میان خود آنها و والدینشان است. وقتی به اطرافشان نگاه می کنند و می بینند دختر همسایه رفته کاج، پسر همسایه رفته گاج، دختر عمو رفته قلم چی، فلان دوستشون رفته قلم سیاه، خوب اون هم جو گیر شده و به سمت این موسسات جذب می شود.

تقاضایی از والدین کنکوریهای عزیز

به عنوان یک دوست یا فرزند تحصیل کرده! شما را به خدا اینقدر به این فرزندانتان سخت نگیرید، اینقدر هم کتابهای رنگارنگ برایشان نخرید. بگذارید همه چیز روال عادی خودش را طی کند. این که فرزند شما به زور دوپینگ در یک رشته سخت و در یک دانشگاه معتبر قبول شود، اصلا جالب نیست. چون توی دانشگاه مسلما اذیت خواهد شد.

در همین رابطه بخوانید:

کنکور و انتخاب رشته

Share

اولین جلسه دانشگاه و سردرگمی!

امروز عملا اولین روز درسی دانشگاهها بود و من دو کلاس داشتم. کلاس اول که درس مدار ۲ بود، خوشبختانه یا متاسفانه، تنها ۹ نفر از ۲۸ نفر آمدند و تنها خوش و بشی کردیم و جهت افتتاح چند خطی روی تخته نوشتیم و رفتیم! کلاس دوم درس اصول میکروکنترلر بود که اکثریت کلاس آمده بودند. پس از خوش آمد و تبریک و معرفی، رفتم سراغ جزوه… که دیدم نیست! ای وای کجا جا گذاشتم؟… روحیه خودم رو حفظ کردم و ضمن اینکه داشتم کیفم رو زیر و رو می کردم، خطاب به دانشجوهام گفتم: امروز یکی علیه من توطئه کرده، اون از برگه های پشت اتاقم که همه رو کندند، این هم از جزوه ام که گم شده، اما مهم نیست!… خدا رو شکر درس اصول میکرو بود و تا دلتون بخواد حرف برای گفتن داشتم؛ یه چیزایی گفتم و نوشتم که ظاهرا بد نشد و به خیر گذشت! نکته جالب ماجرا اینکه آخر کلاس کیفم رو برداشتم دیدم، جزوه زیر کیفم بود نه توی کیفم!

Share

پنگلیش بنویس فارسی تحویل بگیر

شاید شما هم به سایتهایی برخورد کرده باشید که به شما امکان تبدیل فنگلیش به فارسی رو می دهند. به نظر من این سایتها کمک بزرگی در حق زبان فارسی می کنند که شاید از OCR فارسی هم مهمتر باشه! متاسفانه بسیاری از کاربران وب فارسی زبان به زبان مجعول پنگلیش (نوشتن فارسی با لغات انگلیسی) عادت کرده اند؛ زبانی بسیار مزخرف که خواندن آن برای من یکی که از خواندن خط میخی هم سخت تره! سایت بهنویس که امروز باهاش آشنا شدم به درد من نمی خوره چون خدا رو شکر صفحه کلید فارسی رو از بَـرَم حتی اگر برچسب فارسی نداشته باشه! ولی به درد دانشجوهام حتما می خوره چون ۹۹ درصدشون به طور غریزی فنگلیش کار می کنند؛ {البته با اصرار من این درصد به ۹۰ کاهش یافته و به زودی تک رقمی هم خواهد شد!}

در تصویر زیر نمونه ای از کار بهنویس رو مشاهده می کنید، واقعا الگوریتمش فوق العاده کار میکنه.

Share

جشنواره رسانه های دیجیتال، کپه استعداد!

می دونی فرق ما با ژاپنی ها چیه؟ اینه که اونجا ۱۰% آدماش باهوشند و ۹۰ درصدشون معمولی، لیکن همون ۱۰% زمام امور رو در دست دارند. اینجا توی ایران، ۹۰% باهوشند و ۱۰% خنگ و بازهم همون ۱۰% دومی زمام را به عهده دارند!

این البته یه جکه که زیاد هم بی ربط نیست. از روی کنجکاوی رفتم پرشیانگار نقره ای رو توی جشنواره رسانه های دیجیتال ثبت نام کنم، گفتند باید اول خود نرم افزار ثبت بشه. مدتی پیش در شورای عالی انفورماتیک این کار را کرده بودم (shci.ir) ولی گفتند باید در یک جای دیگر ثبت بشه (softreg.ir)! رفتم اونجا دیدم باید یک نرم افزار رایگان! رو دانلود کنیم و با استفاده از اون نرم افزار خودمون رو ثبت کنیم. خوب این کار را هم کردم. لطفا ببینید و به معنی واقعی مثل زیر پی ببرید:

کدخدای ده که مرغابی بود    اندر آن وادی چه غوغایی بود

شاید شما هم بدانید که این مشکل ناشی از این است که برنامه به صورت یونیکد نوشته نشده و باید تنظیمات زبان سیستم عامل را به هم بریزیم که نرم افزار ثبت نرم افزار درست کار کنه. آدم لذت می بره این هم استعداد رو یکجا جمع می بینه! کلا منصرف شده و از این که مطلبی برای به روز رسانی وبلاگم پیدا شد خوشحال…

Share