پدر ستون خانواده است و وقتی که می رود، کمر انسان می شکند. اما صبر در برابر مشیت الهی و مصیبت فراق پدر، تکلیفی است که به آن امر شده ایم:
وَلَنَبْلُوَنَّکُم بِشَیْءٍ مِّنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنفُسِ وَالثَّمَرَ‌اتِ ۗ وَبَشِّرِ الصَّابِرِ‌ینَ ﴿١۵۵﴾ الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِیبَهٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّـهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَ‌اجِعُونَ ﴿١۵۶﴾
و مسلما شما را به چیزى از ترس و گرسنگى و زیان مالى و جانى و کاهش محصولات مى‌آزماییم، و صابران را نوید ده آنها که هرگاه مصیبتى بدانها رسد [صبورى کنند] و گویند: ما از آن خداییم و به سوى او باز مى‌گردیم.
۲۰ بهمن ۱۳۹۴ روز و شب تلخی بود برایم، شبی که برای اولین بار از شدت درد ستون فقرات، نشسته نماز خواندم. خدار را شکر می کنم که پدر، بعد از ادای آخرین فریضه ای که بر گردنش بود، در مسجد جامع و با طهارت به دیدار پروردگار رفت و ناراحتم که تکیه گاه سنگینی را از دست دادم. تکیه گاهی که صرف وجودش دلگرمی بود برای فرزندان و مادر.
