در وبلاگ پکپا این جمله را به نقل از کتاب راز فال ورق خواندم و حیف دیدم که شما نخوانید!

– چقدر غم انگیز است که مردم طوری بار می آیند که به چیزی شگفت انگیز چون زندگی عادت می کنند. یک روز ناگهان، این واقعیت را که وجود دارد بدیهی فرض می کنیم و از آن به بعد، بله از آن به بعد تا نزدیکی های وقتی که می خواهیم دوباره دنیا را ترک کنیم، در این باره فکر نمی کنیم.

هر روز جدید، نعمت تازه ای است که خداوند به ما هدیه می کند، فرصتی گرانمایه است که شاید آخرین فرصت نیز باشد. خدا کند که بفهمیم چه نعمتهای بزرگی در اختیار داریم؛ نعماتی که هر روز نو به نو می شوند و ما انسانهای اسیر روزمرگی آنها را نمی بینیم… کاش تا فرصت باقیست کاری کنیم که هنگام ترک این نعمتها، خیلی پشیمان نباشیم.