رفتم فرزندم را از پیش دبستانی بردارم، گفت امروز وسائل رباتیک من و چند تای دیگه از بچه ها رو ندادند. گفتم چرا؟ گفت چون فضولی کردیم… گفتند اگر دو روز آخر هفته، توی خونه بچه های خوبی باشید، شنبه به شما تحویل می دهیم. ما پرسیدیم که چطوری می فهمید که ما خوب بودیم؟ خانم مربی گفته: ما دوربین داریم! نگاه می کنیم و متوجه می شویم. پسرم از من پرسید: اگه دوربین دارند، چرا شما هر شب توی دفتر من می نویسید که چه ساعتی خوابیدم یا چه کاری کردم؟ خودشون که می بینن!

من هم راستش را گفتم که دوربینی در کار نیست، دوربین آنها من و مادرت هستیم که به آنها منتقل می کنیم.

عادت کرده ایم از بدو تولد به ناف بچه دروغ می بندیم: این کارو بکنی، لولو میاد می خوردت!  اگر اذیتم کنی، به آقا پلیسه زنگ می زنم! اگر چنین کنی، می رم که دیگه مامان نداشته باشی!

بچه به تدریج یاد می گیرد که دروغ چیز بدی نیست، لذا ۶-۷ ساله که شد، خیلی راحت به پدر و مادر و دوستانش دروغ می گوید، گاهی به شوخی، گاهی به جدی

امام علی علیه السلام: بنده ای طعم ایمان را نمی چشد، مگر اینکه دروغ را ترک کند، چه شوخی، چه جدی