روستای کارشک، در ۱۲ کیلومتری شهر خضری در استان خراسان جنوبی، واقع است. این روستا آن طور که گفته می شود سابقه‌ای ۱۵۰۰ ساله دارد و به سبب حضور یکی از فرزندان اهل بیت که هم عصر امام رضا علیه السلام بوده و با سه واسطه به امام حسن علیه السلام می رسد، مورد توجه اهالی منطقه است. این امامزاده لازم التعظیم، از موقعیت اجتماعی و سیاسی فوق العاده ای در میان علویان برخوردار بوده و خلفای عباسی از ایشان بسیار بیمناک بوده اند. متاسفانه ایشان آنچنانکه باید شناخته نشده اند. حاج آقای مدنی امام جمعه محترم شهر خضری، در خطبه ها فرمودند اهالی این منطقه باید برای معرفی این بزرگوار تلاش بیشتری کنند.

بنده وظیفه دانستم بخشی از این بار را بر عهده گیرم. متاسفانه در وب مطالب چندانی پیرامون این بزرگوار نیافتم. جز مطلبی که در سایت پرسمان قرآنی توسط یکی از اهالی کارشک نوشته شده بود و با شنیده های بنده البته مطابقت داشت. مطالبی که در ادامه و پس از تصاویر می آید نسخه اصلاح شده ای (املایی و انشایی) از همین منبع است.

تصاویری از عاشورای سال ۱۳۹۲ در کارشک

زندگینامه امامزاده عبد الله (ع)

امامزاده عبدالله فرزند موسی الجون و ام السلمه دختر محمد ابن طلحه می باشد. و پدران آن حضرت عبارتند از موسی ابن عبدالله ابن حسن ابن حسن ابن علی ابن ابیطالب (ع) . بنابراین امام زاده عبدالله با سه واسطه فرزند امام حسن مجتبی (ع) می باشد. پدران ایشان هر کدام از مردان نیکنام و بلند آوازه زمان خویشند. موسی الجون خود از طبع شعر برخوردار بود و مدت قابل توجهی را در زندان گذراند.
پدر او عبدالله ابن محض نیز از مردان بلند آوازه بود او از ناحیه پدر و مادر هر دو نسب به امیر المومنین می برد. پدرش حسن مثنی و مادرش فاطمه دختر امام حسین (ع) بود . و از این جهت نسبی بسیار عالی و والا داشت او شبیه ترین فرد به رسول خدا بود که او را شیخ و بزرگ بنی هاشم می نامیدند. وی سرانجام به سال یکصد و چهل و پنج کشته شد .
حسن مثنی پدر عبدالله محض و فرزند امام حسن مجتبی (ع) و داماد امام حسین (ع) بود. وی در واقعه کربلا حضور داشت و در همان واقعه مجروح گردید. اما به گونه ای معجزه آسا نجات یافت.

زندگی سیاسی امامزاده عبد الله (ع)

به سال ۲۰۳ درپی ایجاد برخی اختلافات بین مامون خلیفه عباسی و علویان عبدالله ابن موسی به قهستان گریخت و در میان قبایل ساکن در آن منطقه که به نام خدری (خضری) معروف بود ساکن گردید . مامون پس از شهادت امام رضا (ع) نامه ای برای عبدالله ابن موسی نوشت و از او تقاضا کرد که خود را آشکار سازد و
ولیعهدی او را بپذیرد . اما عبدالله که مردی جهاندیده بود و زیر و بمهای سیاست را به خوبی می شناخت برای مامون نوشت به چه چیز می خواهی مرا بفریبی؟ به آن کاری که با علی ابن موسی الرضا (ع) انجام دادی و او را با انگور مسموم به شهادت رساندی؟ به خدا سوگند من حاضر نیستم نزد تو بیایم و این نه بخاطر ترس از مرگ است یا اینکه مرگ را دوست ندارم بلکه بدان جهت است که دلیلی نمی بینم که جان خود را بیهوده در اختیار تو قرار دهم. گیرم که من هیچ خونی نزد تو و پدران تو ندارم و پدران تو هیچ یک از پدران و خویشاوندان مرا به قتل نرساندند؛ در حالی که پدران تو ریختن خون ما را حلال می دانستند و حق ما را به زور گرفتند … ولی هر چه فکر کردم ولایت عهدیت را به منظور خود نیافتم و از این رو به قرآن که هر هدایتی و درمانی در آن است مراجعه کردم و سوره ها را از نظرگذراندم. مشاهده کردم که چیزی برای تقریب به درگاه خدای عز و جل برای انسان بهتر از شهادت برای طلب او نیست. آنگاه برای اینکه بدانم کدام یک از اقسام جهاد در راه خدا فضیلتش بیشتر است دوباره قرآن را ورق زدم و دیدم خدای عز و جل می فرماید پیکار کنید با کافرانی که مجاور شما هستند و باید آنان در شما خشونتی ببینند. «سوره توبه» آنگاه در صدد برآمدم تا بدانم کدام دسته از کافران زیانشان برای اسلام بیشتر است و به جایگاه من نزدیکتر ند. مشاهده کردم که هیچ کافری ضررش برای اسلام بیش از تو نیست زیرا کافران کفر خود را آشکار ساخته و مردم آنها را شناخته اند و به کارشان بینا گشته از آنان دوری جستند ولی تو در زیر سرپوش اسلام مردم را فریفته و کفر خود را پنهان داشته ای و با اسلام راه نیرنگ گرفته ای و من در دل نیت جهاد در راه خدا و مبارزه با تو دارم .«ترجمه مقاتل الطالبین»

وفات حضرت عبدالله ابن موسی (ع):

عبدالله ابن موسی همواره متواری بود تا اینکه در زمان متوکل عباسی به سال ۲۴۷ هجری قمری پس از تحمل بیماری از این جهان چشم فرو بست. پیکر پاکش را بنابر وصیت آن حضرت بر روی شتر نهادند، تا هر جا شتر زانو زد همانجا بدن شریفش را دفن کنند پس از آن شتر به راه افتاد و در محل کنونی (روستای کارشک ) زانو زد. پس از چهارده روز خبر مرگ عبدالله به متوکل رسید. از این خبر او بسیار خوشحال شد و نشاط فراوانی به او دست داد زیرا از آن حضرت بسیار وحشت داشت.
و این چنین شد که وجود مقدس و نازنین این بزرگوار بنابر وصیت خودشان در این مکان به دامن پر مهر زمین سپرده شد تا ملجاء و پناهگاهی باشد برای شیفتگان ولایت و امامت و درگاهی باشد برای توسل و تقریب به درگاه حضرت باری تعالی.
خدای را شاکریم که برما منت نهاد و از سلاله رسول خدا (ص) فرزندی در سرزمین ما آرمید تا به او توسل جوئیم و با واسطه او درد هایمان را به پیشگاه حضرت حق بریم و حاجتمان را بطلبیم.

بقعه مبارکه امامزاده عبدالله (ع)

بنای بقعه امامزاده قبل از زلزله ۱۳۴۷ در محوطه ای به شکل مربع و به ضلع ۶۰ متر ساخته شده بود. مساحت کل آن ۳۶۰ متر بوده و ۷۰۰ متر از سطح زیر بنای آن از آجر و گچ و سطح حیاتش نیز آجر فرش بوده است. نمای خارجی مزار نیز با سبک زیبائی آجر چینی شده بود. در هنگام زلزله سال ۱۳۴۷ که روستای کارشک ویران شد این مقبره نیز در معرض ویرانی قرار گرفت ولی نیمی از گنبد امام زاده به طور شگفت انگیزی برروی ضریح مطهر باقی ماند.
بعد از زلزله ۴۷ بنائی توسط خیرین و هیئت امنا بر روی بنای قبلی ساخته شد و از آنجائیکه بنای احداثی نیازهای روز و آینده تامین نمی کرد لذا از سال ۱۳۶۹ اقدامات ذیل به انجام رسید.

اهم فعالیت های انجام شده از سال ۱۳۶۹

• تملک زمین به مساحت ۱۵ هکتار

• ساختمان حرم امامزاده به مساحت ۱۳۰۰ متر مربع و گنبد با ارتفاع ۲۵ متر و یک ایوان اصلی و ۳ ایوان جانبی
• سرویس های بهداشتی و وضو خانه به مساحت ۴۰۰ متر مربع
• زائر سرا، مخابرات و دارالشفاء
• درخت کاری و فضای سبز
• بلوکه گذاری و محوطه سازی
• ساخت دفتر و انبار به میزان ۳۰۰ متر مربع

نیاز های آتی و طرح های آینده

کاشیکاری و گچکاری گنبد و ایوانها، ایجاد تاسیسات سرمایشی و گرمایشی، ساخت سرویس های بهداشتی برابر طرح جامع، تملک اراضی اطراف و ساخت بلوار ورودی، ایجاد فضای سبز مناسب در تپه های اطراف، زائر سرا به صورت سوئیت، صحن سازی

مشخصات ضریح جدید

ابعاد ۳*۴ ، ارتفاع ۲۷۰
کتیبه اطراف ضریح آب طلا
ستونها آب ورشو
پنجره ها آب کروم
ضریح جدید از لحاظ ارتفاع از ضریح قبلی ۱۲۰ سانتیمتر بزرگتر و از لحاظ پیرامون اطراف ۱۲۰ سانتیمتر بزرگتر است.