شب قدر را چگونه سپری کنیم؟

ایام شهادت مولای متقیان امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام بر همه شیعیان و محبان اهل بیت تسلیت باد.

عمر آدمی، محدود است و عجیب این است که همین عمر محدود ما را به بهشت یا جهنمی خواهد برد که ابدی است. می گویند سرداری در مسیر رفتن به جنگ، در دل شب با سپاهیانش به منطقه ای رسید که پر از سنگهای عجیب بود. برخی سپاهیان گفتند، از این سنگها برداریم، برخی گفتند نه بارمان را سنگین نکنیم که زودتر به مقصد برسیم. از سردار پرسیدند تکلیف چیست؟ پاسخ داد: چه از این سنگها بردارید و چه برندارید، فردا که هوا روشن و چشمها بینا شود همه حسرت خواهید خورد. سپاهیان تعجب کردند و بالاخره عده ای هیچ برنداشتند، برخی یک مشت و عده ای هم کیسه و برخی دیگر تا آنجا که جا داشتند از سنگها برداشتند.

هوا که روشن شد، به سنگها نگاه کردند دیدن از قیمتی ترین یاقوتهای دنیاست. آنها که هیچ برنداشته بودند، گفتند ای کاش چیزی برداشته بودیم. این حکایت کافران است در روز قیامت که ترازوی اعمالشان خالی است (وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ ﴿٨﴾ فَأُمُّهُ هَاوِیَهٌ ﴿٩﴾ وَمَا أَدْرَ‌اکَ مَا هِیَهْ ﴿١٠﴾ نَارٌ‌ حَامِیَهٌ ﴿١١﴾)

آنها که کم برداشته بودند، در حسرت این بودند که چرا زیاد برنداشتند. آنها که زیاد هم برداشته بودند هر چند راضی بودند (فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ ﴿۶﴾ فَهُوَ فِی عِیشَهٍ رَّ‌اضِیَهٍ ﴿٧﴾) اما باز هم حسرت می خوردند که کاش زیادتر بر می داشتیم (یَوْمَ یَجْمَعُکُمْ لِیَوْمِ الْجَمْعِ ۖ ذَٰلِکَ یَوْمُ التَّغَابُنِ)

این داستان شاید واقعیت نداشته باشد، اما به خوبی وضعیت انسانها را در روز قیامت نشان می دهد. حال سوال اینجاست که چه کنیم که حداکثر استفاده را از ثانیه های عمرمان انجام دهیم؟

و نکته مهمتر اینکه در شبهایی مثل شب قدر که باید کوله بارمان را سنگین کنیم، انجام چه اعمالی بهتر است؟ آیا در مسجد حضور پیدا کنیم و یکی دو ساعت دعای جوشن بخوانیم و یکی دو ساعت سخنرانی گوش دهیم و بعدش یک ساعت صرف قرآن سر گذاشتن کنیم؟ یا در خلوت خودمان، ادعیه وارده را بخوانیم و به نماز خواندن بپردازیم؟ واقعا سوال سختی است و البته من پاسخ مطمئنی ندارم اما حداقل احساسم این است که مراسمی که در مساجد برگزار می شود خیلی بهتر از این باید باشد. در شکل فعلی اصلا فرصتی به مستمعین داده نمی شود که برای خودشان خلوت کنند و اگر نمی شود ۱۰۰ رکعت لااقل ۱۰ رکعت نماز هم بخوانند و با خدا مناجات کنند. در حال حاضر، غالب سخنرانها مدت طولانی به صحبتهایی می پردازند که نوعا تکراری است و جالب اینکه در همین سخنرانی هم یکی دو جمله را مرتب تکرار و تاکید می کنند. واقعا این اتلاف وقت مسلمانان است، ضمن اینکه افرادی که سالی ممکن است یکی دو شب به مسجد بیایند طاقت ۱.۵ ساعت سخنرانی ندارند. الان دوره مختصر و مفید گفتن است (این را البته بگویم که خودم بسیار اهل گوش دادن سخنرانی هستم و در usb ماشینم بیش از هر چیز سخنرانی است که یافت می شود!).

از همه مراسم که بگذریم، عجیب است که مراسم قرآن به سر گذاشتنی که اگر معمولی انجام شود، ۱۰ دقیقه هم طول نمی کشد، یک ساعت بندگان خدا را معطل می کنند و به هر امامی که می رسند یک مکثی می کنند یا یک روضه هم می خوانند! مگر قرار است در این شب دوپینگ کنیم؟ روضه و گریه خیلی خوب است، اما یک روضه ۱۰ دقیقه ای با شور و حال برای حضرت اباعبدالله الحسین در این شب کافی است. بنده و عموم بندگان خدا چقدر اشک داریم و چقدر حوصله؟

من اگر مسئول برگزاری مراسم باشم، به جای دعای جوشن که در این شبها وارد نشده و جایش در اوایل ماه مبارک رمضان است، بخشهایی از دعای ابوحمزه را می خواندم. آن هم نه با این قرائتی که دوستان می خوانند که دعا را دوبرابر مدت واقعی طول می دهند و باز بندگان خدا را خسته می کنند. به جای یکی دو ساعت سخنرانی، ۳۰ دقیقه سخنرانی می گذاشتم و از روحانی تقاضا می کردم در مورد مسائلی که مردم به آن مبتلا هستند حرف بزند و از بحثهای فلسفی اجتناب کند. مثلا دیشب این روحانی معروف، بحث اصلی اش این بود که باید از دنیا بزرگتر شویم و از بهشت هم بالاتر رویم و فقط عاشق خدا باشیم. این حرف خوبی است ولی اگر می گفت مَن یَرحم تُرحم کسی که رحم کند به او رحم خواهند کرد، و حرفهایی از این دست که نیاز الان ماست، خیلی بهتر بود! حتما یک ساعت در بین مراسم به بندگان خدا فرصت استراحت و تفکر و مرور اعمال گذشته و مناجات با خدا و نماز خواندنی که اینقدر در این شبها تاکید شده است را می دادم. الان مساجد طوری است که شما نمی توانی بلند شوی و چند رکعت نماز بخوانی چون صدای بلندگو یک دقیقه هم قطع نمی شود و دغدغه مردم هم این شده که آقا دارند ضبظ تلویزیونی می کنند، بلند نشو که تصویر خوبی ندارد! قرار است شبکه یک پخش کند؛ می خواهم صد سال پخش نکند، مگر برای تلویزیون آمده ایم یا برای رسیدن به خدا.

در نهایت هم با توجه به اینکه زیارت امام حسین هم در این شب وارد شده است، یک زیارت عاشورا برگزار می کردم و با اجرای سریع مراسم قرآن به سر مردم را نگران رسیدن به سفره سحری نمی گذاشتم. نظر شما چیست؟

Share

13 نظر در “شب قدر را چگونه سپری کنیم؟

  1. به نام خدا
    سلام
    سایت خوبی دارید چون بر پایه تفکر است.ان شاء الله که موثر و مفید جامعه باشد.
    لینک زیر را مشاهده بفرمایید در تایید است
    http://www.tabnak.ir/fa/news/335349/%D9%81%D8%A7%D8%B7%D9%85%DB%8C%E2%80%8C%D9%86%DB%8C%D8%A7-%D8%B1%D9%85%D9%82-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D9%85-%D8%B1%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D8%AD%DB%8C%D8%A7-%D9%86%DA%AF%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D8%AF
    با ارزوی موفقیت و بهروزی
    خدانگهدار

  2. وقتی قدر یکدیگر را نمی دانیم ،وقتی خواهر قدر برادر را، برادر قدر خواهر را، زن قدر شوهر را ، شوهر قدر زن را، دوست قدر دوست، فرزند قدر مادررا، قدر پدر را نمی داند، چطور می شود قدر فاطمه را دانست، قدر علی را دانست، قدر خدا را دانست، چطور میشود قدر “شب قدر” را دانست.
    باران

  3. بله آقای دکتر مسلما گریه ای که از روی حس و حال باشد خوب است. منظور من روضه خوانی های بی محتوا و طولانی بود که قصد دارند به زور اشک مردم را در بیاورند به قول خودتون مگر بندگان خدا چه قدر اشک دارند؟!

  4. سلام
    با بخشی که فرموده بودید «دعای ابوحمزه را می خواندم» کاملا موافقم ولی با توجه به اینکه بسیاری از ما (متأسفانه) فقط در همین شبهای قدر به مسجد می رویم حیف است دعاهای زیبا و پر محتوایی مانند جوشن کبیر و مجیر را نخوانیم.
    من اگر مسئول اجرا (یا ایده پردازی!) چنین مراسمی بودم یک برنامه دنباله دارِ سه شبه می چیدم تا این سه دعا هر کدام در یک شب قرائت شود.
    علاوه بر این در سخنرانی ها سعی می کردم مطالبی عنوان شود که ما حداقل در این شبها با مولای متقیان آشنا شویم؛ به راستی ما چقدر علی(علیه السلام) را می شناسیم؟
    مطمئنا اگر علی را در این شبها بیشتر بشناسیم دیگر از سوگ از دست دادن چنین فَخری گریه امانمان نمی دهد که بخواهیم به زور اشک بریزیم!
    یک ساعتِ قبل از مراسم را هم می گذاشتم برای نماز.
    یک نکته دیگر هم که مدّ نظرم بود خواندن بخش هایی از صحیفه سجادیه -مرتبط با ایام ماه مبارک رمضان و شبهای قدر- است (البته نه در مسجد) که به راستی بی نظیر است.

    سپاس از شما استاد گرانقدر
    التماس دعا

  5. سلام
    من کاملا با این نظر موافقم که مراسم دعای عمومی باید مختصر و مفید باشد ولی مسئله دیگری که وجود دارد این است که قبولی دعا و حاجات در شرایط دسته جمعی زودتر به تحقق می پیوندد و بسیار سفارش شده است. بنابراین نمی توان در منزل نشست و به صورت فردی دعایی خواند.
    من هم اگر قرار بود مراسمی برگزار کنم سعی می کردم همه دعاهای سفارش شده برای این شبها را بخوانم از جمله دعای زیبا و پرمحتوای مجیر که همواره در جلسات فراموش می شود و سپس در مورد مسائل و مشکلات روز صحبت می کردم. زیرا اسلام دینی است که باید مشکلات روز مسلمانان را حل کند نه اینکه آنها را برای گریستن به حال مردگان وادارد. درست است که ائمه معصوم ما بسیار سختی ها کشیدند ولی نیازی به گریه و زاری ما ندارند. امروز روزی نیست که مسلمانان جهان برای امام علی و امام حسین گریه کنند بلکه روزی است که باید سرمان را با افتخار بالا بگیریم و بگوییم که چنین امامانی داشتیم و گرچه باید همواره عملکرد آنها را سرلوحه کار خود قرار دهیم ولی گریه کردن برای آنها دردی از دنیای اسلام دوا نخواهد کرد. وظیفه امروز ما آماده شدن برای ظهور است.

    • سلام
      منظور من هم این بود که باید مراسم اصلاح شود. البته در مورد گریه بر اهل بیت، درست است که آنها نیاز ندارند اما ما نیاز داریم. ما با گریه بر امام حسین و اهل بیت علیهم السلام محبت خودمان را به ایشان نشان می دهیم و خدا هم نظر ویژه ای بر این اشکها دارد.

  6. با سلام مطلبتون عالی بود واقعا هر وقت میخاهیم تو مسجد دو رکعت نماز مستحبی بخونیم صدای سخنرانی عمرا فرصت حضور ذهن نمیده و اگه شب قدر تو خونه یه ساعت راز و نیاز کنیم بهتر از یک شب تو مسجد دعا کردنه چون بجای دعا حرف میزنیم و میخوریم و با خواب قرآن به سرمیگیریم

  7. باسلام
    دکتر جانا سخن از زبان ما می گویی……….
    راستش من هم دیشب بحثم همین بود که مردم چرا خودشون رو حاضرند اینقدر اذیت کنند و گاها سخنرانی های بوق را به زور گوش کنند و گاها در زیر کلاه قران به علت سخنرانی اضافی خوابشان ببرد و فکر می کنند این بر آینده شان و آخرتشات تاثیر دارد و لی حاضر نیستند به جای برگزاری ۳ ساعت عذاب قران به سر گرفتن (به رسم ما) در آن موقع شب، فردا صبح فقط یک ربع ساعت سر کارشان واقعا گرهی از خلق خدا باز کنند. چرا ما به جای اشاعه واجبات اینقدر به مستحبات دامن می زنیم.
    حدیثی است از پیامبر به حضرت امیر(ع) که محتوایش این است: ای علی وقتی همه مردم به مستحبات روی آوردند تو به واجبات اهتمام کن.
    متاسفانه تفکری انحرافی در ما رسوخ کرده که فکر می کنیم یک شب بیاییم و بعد هر کاری کردیم بخشیده می شود. باور کنید این غیبتی که اشد من الزنا است باید ترک شود این ربا باید حذف شود این نماز باید درست برپا شود و این …… .
    راستش نمی دانم که ما را چه شده …. . چرا هیچ کس نمی خواهد مردم را از این سختی عبادت نجات دهد و دین آسان اسلام را به مردم تبلیغ کند. مگر نه اینکه توبه برگرداندن حقوق است. خوب چرا حقی را ضایع کنیم. علاج الواقی خیر من دوا الشافی. پیشگیری بهتر از درمان است. چرا تفکر ما باید این باشد که هر پولی را از هر جایی برای امام حسین شام بدهیم آنگاه احساس کنیم که بخشیده شدیم. باور کنید بد روزگاری است…………………
    خدا عاقبتمان را ختم به خیر کند

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *