خداوند در زندگی هر انسانی، رویدادهایی خلق می کند که باعث عبرت است. یکی از این رویدادها، جابجایی محل زندگی یا کار انسان است که هر ازگاهی ممکن است رخ دهد. معمولا این رویداد با یک غم پنهان یا آشکاری همراه است. غم جدایی از محیطی که مدتی به آن انس گرفته ایم. غم دوری از دوستانی که مدتها با آنها حشر و نشر داشته ایم و غم مواجهه با محیط جدید و شاید ناشناخته
اگر به گذشته تان نگاه کنید، احتمالا صحنه های اثاث کشی خودتان، همسایگان یا اقوام را دیده اید. معمولا این صحنه ها با اشکهایی همراه است. من این طور موارد را زیاد دیده ام، از کودکی که برخی اقوام و دوستان شهر و دیارمان را (به امید زندگی بهتر در شهرهای بزرگ) ترک کردند تا دوران دانشجویی و تغییر خوابگاهها و دوران دکتری در خوابگاه متاهلین دانشگاه تربیت مدرس که هنوز صحنه اثاث کشی احمد را که هم دوست بود هم همسایه، خوب در خاطرم هست. حتی یادآوری آن صحنه ها و عکسها عبرت آموز است. همه اینها یک عبرت بزرگ دارند:
#دنیا_محل_ماندن_نیست، … روزی آمده ایم و به زودی خواهیم رفت…
نحوه رفتن اما خیلی مهم است. امیرالمومنین امام علی علیه السلام می فرماید:خَالِطُوا النَّاسَ مُخَالَطَهً إِنْ مِتُّمْ مَعَهَا بَکَوْا عَلَیْکُمْ وَ إِنْ عِشْتُمْ حَنُّوا إِلَیْکُمْ .
با مردم آنگونه معاشرت کنید، که اگر مردید بر شما اشک ریزند، و اگر زنده ماندید، با اشتیاق سوى شما آیند (حکمت ۱۰ نهج البلاغه)

روزی کـــه تـــو آمــدی بــه دنیـــا عریـــان،
جمعـــی بـــه تـــو خنــــدان و تـــو بـــودی گریـــــان،
کــــاری بکــن ای دوست کـــه وقت مـــردن،
جمعــــی بـــه تـــو گریـــان و تـــو باشـــی خنــــدان

مدح خورشید نام کتابی است که دربرگیرنده مجموعه خاطرات رهبر عزیز انقلاب از امام خمینی است. خاطره ای در باب انس با قرآن دیدم که خیلی جالب بود. ما با اینکه اعتقاد داریم قرآن سخن خداست، لیکن در زندگی ما خیلی کم رنگ است. اصلا گویی سخن خدا برای ما مهم نیست. ساعتها صرف شبکه های اجتماعی و سرگرمیهای غیرسودمند می کنیم، اما دریغ از ۱۰ دقیقه نشستن پای کلام خدا. ان شاءالله در این ماه ضیافت الهی که خواندن یک آیه معادل با ختم قرآن، ثواب دارد، روزی حداقل چند آیه با تدبر بخوانیم. چه اینکه بزرگان در ماه مبارک از ۳ جزء تا ۱۰ جزء در روز می خوانده اند.

امام که آمده بودند ایران – سال ۵۷ – خوب ما اول یک نظر امام را دیدیم، روزی که ایشان وارد شدند امام را آنجا زیارت کردیم بعد هم شب که آمدند مدرسه‌ی رفاه یک نظر دیدیم، نزدیک هم نرفتم که مبادا مزاحمشان بشویم که همه‌ی دورشان را گرفته بودند، میبوسیدند، من گفتم، من یک نفر حداقل اذیت نکنم امام را، نرفتم، [گفتم] بعد میرویم خدمت امام.

فردا شبش بود ظاهراً، یا یکی دو شب بود که آن مدرسه‌ی علوی بودند، فرستادند ما را خواستند، بنده و بقیه‌ی برادرانی که عضو شورای انقلاب بودیم ماها را خواستند. من وارد اتاق شدم، سر شب بود دیدم امام نشستند پشت قرآن دارند
قرآن می‌خوانند. حالا کی است؟ دو سه روز بعد از ورود امام، آن روزهایی که شماها لابد یادتان هست در خیابان ایران و آن محوطه‌ی اطراف چه خبر بود از جمعیت و ولوله‌ی جمعیت. امام مراجعات به او شده، آمده‌اند، رفته‌اند.
حالا غیر از اینکه مردم آمده‌اند مراجعه کردند، افراد خصوصی، سیاستمداران، روحانیون، ـ نمیدانم ـ دوستان قدیمی، افراد متفرقه آمدند خدمت امام، یکی پیشنهاد کرده، یکی پرسیده، یکی چیزی گفته، مرتب مشغول بود امام. سرشب، ایشان در این همه غوغا که حالا بعدش هم باز یک عدهای بخواهند ملاقات کنند، یک عده‌ای کار دارند، تا آخر شب باز امام کار داشت، در همه‌ی این غوغاها بعد از نماز مغرب و عشا ایشان نشسته بودند در یک اتاق تنها، انگار که در این دنیا هیچ خبری نیست قرآن را باز کرده بودند، مشغول قرآن خواندن بودند. یعنی امام یک روز هم قرآن خواندن یادشان نمیرفت؛ مرتب قرآن میخواند. ببینید این دل با قرآن آشناست که اینجوری است.
درس تفسیر قرآن کریم ۱۳۶۰/۱۱/۰۹

ممردم خوابند، وقتی می میرند بیدار می شوند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله (مرجع حدیث).

ما نوعا به دلیل گرفتار شدن در روزمرگی و تحت تاثیر جوّ قرار گرفتن، به تدریج بخشی از طبیعت می شویم و جسارتا مثل یک درخت رشد می‌کنیم بی آنکه بر معرفتمان افزوده شود یا عقلمان را به چالش بکشیم و رشد دهیم. خدای مهربان برای اینکه از این حالت خارجمان کند، راههای متعددی پیش بینی کرده است. مرحوم حاج اسماعیل دولابی، به زبان ساده این موضوع را در قالب تار و تیر و تور بیان کرده است که توصیه می کنم حتما بخوانید.

ماه مبارک یکی از این تورهای خداست. این ماه با خصوصیات ویژه اش، زمان خوبی است برای اینکه از غفلت بیدار شویم و به خود آییم. خیلی حیف است که در ماه رمضان باشیم و تور خدا پهن باشد و ما دست و پا بزنیم از این تور هم فرار کنیم. چیزی که متاسفانه این روزها می بینیم. می بینیم که ماه رمضان است و برخی حرمت آن را نگه نمی دارند و روزه خواری می کنند. می بینیم که ماه خداست و برخی سعی می کنند به هر بهانه ای از روزه فرار کنند. می بینیم که ماه بیدار شدن است و برخی دختران دست از آرایشهای غلیظ و عطرهای حرام دست برنمی دارند. می بینیم که ماه خداست و برخی هنوز دست از هرزگردی در کانالهای پرمعصیت و غفلت زا برنمی دارند…

به گفته پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله) شقی و بدبخت، آن کسی است که در این ماه بزرگ، از آمرزش خدا بی بهره شود.

بیاییم یک بار هم که شده، گامی به سمت خدا برداریم تا خدا هم نظر توجهی به ما بکند. رمضان بهار قرآن است، می توانیم با تمسک به قرآن زنگارهای غفلت را از دلهایمان بزداییم ان شاءالله