البته عصر فعلی را عصر ارتباطات می گویند. اما عصر ماشین هم هست دیگر!

چند سالی هست که آرزوی دوچرخه سواری دارم و با فرارسیدن بهار این آرزو تجدید می شود. امسال به مناسبت میلاد با سعادت امیرالمومنین علیه السلام و روز پدر (البته یک هفته قبل از میلاد)، همسر علیّه دوچرخه‌ای برایم تهیه کرد و از آن لحظه، بنده به یاد دوران خوش کودکی، دوچرخه سوار شدم. حدود دو سه هفته ای است که برای خریدهای جزئی، رفتن به مسجد، گهگاهی رفتن به دانشگاه! و گردش در پیست دوچرخه سواری از دوچرخه استفاده می کنم و مزایای زیادی در استفاده از آن یافتم که شاید دانستن آن شما را هم ترغیب به دوچرخه سواری کند:

۱. ورزش مداوم
۲. تفریح، رفع کسالت و بهره بردن از طبیعت زیبا: حرکت در فضای باز و در میان کوچه پس کوچه ها و استشمام گلهای یاس و بوی بهار، از داخل خودرو و با سرعت زیاد امکان پذیر نیست. اما با دوچرخه که باشی، اینها به خوبی حس می شود.
۳. ارتباطات انسانی بیشتر: هنگامی که با دوچرخه رفت و آمد می‌کنیم، انسانهای بیشتری را می‌بینیم و بیشتر سلام و علیک می کنیم! در عصری که ارتباطات مجازی ما حداکثر و ارتباطات واقعی به حداقل رسیده است، این موضوع ارزشمند است.
۴. بهبود محیط زیست: عدم مصرف سوخت و کاهش تعداد خودروهای در حال تردد
۵. قدر دانستن نعمت خودرو!

تصاویر زیر، مربوط به پیست دوچرخه سواری شاهرود است…

پی نوشت: متاسفانه، مدتی بعد از این پست، در روز ۱۷ ماه مبارک رمضان، یک دزد نیازمند دوچرخه بنده را به امانت برد! و دوچرخه سواری تمام.