مسجد را به محل برپایی نماز می شناسیم، لااقل جلوه بارزش این است. نمازش هم غالبا به جماعت برگزار می شود و آنقدر ثواب برای آن ذکر شده است که هر مومنی را برمی‌انگیزد که نمازهایش را به جماعت بخواند.
اما مگر نماز را باید خواند؟
در قرآن کریم جایی از خواندن نماز صحبت نشده، هر چه هست اقامه نماز است: الذین یقیمون الصلواه… پس نماز را باید اقامه کرد. فقط خواندن چند آیه و ذکر نیست، باید با تمام وجودت به آستان پروردگار حاضر شوی، قلب باید خاشع باشد: الذین هم فی صلواتهم خاشعون… نماز را باید از امثال آیت الله بهجت آموخت. خدا رحمتش کند، چند باری قسمت شد در زمان دانشجویی پشت سرش نماز خواندم، آنقدر حضور پروردگار در او تاثیر می گذاشت که صدایش تغییر می کرد. در سلام نماز، گویی فریاد می زد؛ نمی دانم داستان آن جوان که به عشق خواندن نماز صبح پشت سر ایشان، چند سال هر روز از تهران به قم می رفت را خوانده اید یا نه (+)…
خدا را شکر بعد از چند سال سکونت در شاهرود، بالاخره یک امام جماعتی پیدا کردم که نمازش با دیگران فرق می کند. راستش مرا یاد نماز آقای بهجت می اندازد، پیرمرد باصفایی است. نکته عجیبش این است که قیافه ظاهری ایشان هم شبیه آقای بهجت (درود خدا بر او باد) است. فعلا ایشان در مسجد امام جعفر صادق خیابان نادر نماز می خوانند…
همه اینها که نوشتم مقدمه بود، ما که فعلا دستمان از مقامات عارفان کوتاه است، اما این پست را نوشتم برای این:
در این روزها که بیشتر به مسجد می روم، یک موضوعی خیلی آزار دهنده است. خداوند در ابتدای سوره مومنون، وقتی صفات مومن را بر می شمرد، می گوید آنها که در نمازشان خاشع اند. خشوع مربوط به قلب است یعنی تواضع باطنی و یک مرحله بالاتر از خضوع است که مربوط به ظاهر است. به عبارتی انسان می‌تواند خاضع باشد ولی خاشع نباشد، اما اگر خاشع بود غالبا خاضع هم هست…
برخی همین که به نماز می ایستند، شروع می کنند به بازی کردن با ریش و سر و صورتشان. دستش را می خاراند و هنوز تمام نشده، صورتش را و گاهی پشت گردن را و سپس تکرار… آن شیخ خیاط می گفت دیدم در نماز شیطان به موضع خارش بندگان بوسه می زند! مثلا در حضور خداوند ایستاده ایم... جلوی مقامات دنیوی سراپا سکوتیم و انضباط، به خدا که می رسد انگار قبولش نداریم به خدایی.
نکته دومی هم که در نماز جماعت زیاد دیده می شود عجله در انجام ارکان نماز و پیشی گرفتن از امام جماعت است، هنوز امام از رکوع برنخاسته، عده ای سر بر سجده دارند، این کار نه فقط نماز جماعت آن فرد را باطل می کند بلکه در صورت رفع اتصال بین صفوف، نماز سایرین هم از جماعت خارج می شود و چه بسا به دلیل نخواندن حمد و سوره، فرادی هم حساب نشود!
خدایا به برکت ماه مبارک و شبهای قدرش، شیرینی نماز خوبانت را به ما بچشان.
“برخی همین که به نماز می ایستند، شروع می کنند به بازی کردن با ریش و سر و صورتشان. ”
سلام
غالبا وقتی آدمای نسبتا خوب میخوان دروغ بگن، دچار عذاب وجدان میشن و این عذاب وجدان رو با بازی کردن با سر و صورت می پوشنن.
احتمالا قصه نماز ما هم همینه.
مثلا “ایاک نعبد و ایاک نستعین”